Nooit gedacht dat ik in zo’n situatie zou komen.
Ik woonde in een bedrijfswoning en door fraude van de werkgever stonden we allemaal ineens op straat. En nu? Ik stond nooit ingeschreven bij Entree. Nooit van gehoord zelfs. Ik zat altijd in de particuliere huurwoningen. “Wat is jouw meettijd”, werd gevraagd. Meettijd? Waar hebben jullie het over, zei ik tegen de gemeente.
Het werd al snel duidelijk, dat ik dus serieus een probleem ging hebben nu. Je staat op straat, met was tassen en denkt van: Ach ik ga naar de gemeente, heb snel een woning en dan komen we er wel weer.
Helaas. Zo werkt het niet. We hebben het heus wel goed voor elkaar in Nederland, begrijp me niet verkeerd, maar er zijn blijkbaar ook hele donkergrijze gebieden.
Ik heb geen schulden, geen alcohol- of drugsproblemen, dus ja…dan red je het wel toch? Als je een alcohol- of drugsprobleem hebt, dan zijn er wel trajecten, waarin je snel begeleiding krijgt en gehuisvest wordt, maar dat had ik niet, dus tsja meneer lastig, maar komt goed.

Na twee weken werd ik gebeld door Angelique van den Berg. Ze had mijn verhaal gehoord van de gemeente en wilde mij helpen. Ik werd gebeld door een nummer dat ik niet in mijn lijst had. “hallo met Angelique van den Berg van het Droombankje in Arnhem. Ik hoorde van jou bij de gemeente en had meteen zo iets van die wil ik helpen. Wanneer kun je bij ons langskomen?
Met een hoog opgetrokken wenkbrauw dacht ik bij mezelf: Het Droombankje? Ik ken je niet, maar ik ga je helpen? Ondertussen keek ik om mij heen of ik camera’s zag, of mensen die stonden te lachen. Word ik nou in de maling genomen? Ehm…nou mijn agenda is niet zo vol nu, dus zeg het maar.

Ik kreeg het adres en had snel een afspraak. Nadat we opgehangen hadden ging ik meteen op internet kijken. Wtf is Droombankje? Wie neemt mij nou in de maling. Haha, inderdaad jo, je droomt dacht ik bij mezelf. Na even gelezen te hebben, begon het bij mij door te dringen dat het toch echt bestond en serieus was. Daklozen opvang, maar dan anders. Menselijk, mooi en zeer net huis, waar je je eigen kamer in had. Denk nou niet dat je een klein kamertje hebt met niks, smerig, studentenhuis idee. Nee verre van. De foto’s die ik zag lieten mijn mond echt openvallen. Dan moet je toch goed je best doen om het zo maar even te zeggen. “Zou het dan toch goedkomen? “ Dacht ik hardop.
Ik er heen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog erg sceptisch was en een flinke stapel wantrouwen had.

De deur werd geopend door een vrolijke dame. “Halloooooo, welkom, kom lekker binnen, zei ze tegen mij. Ik ben Angelique.”
Ik stelde mij voor en keek om mij heen. Ik stond in een grote woonkamer met leuk meubilair, allemaal erg netjes en gezellig ingericht, schoon. Ik kon overal rondkijken en ontmoette wat medebewoners daar.
We hebben lang met elkaar gesproken en ik gewoon verteld wat er gebeurt was. De regels werden uitgelegd en ik hoorde niks abnormaals, dus ja, waarom niet dan. Ik kon meteen terecht. Er was plek voor mij. Ik was meteen weer vrolijk! Mijn eigen plek en je voelt je gesteund. Even die arm om je heen. Toen brak ik even. Dan ben je niet meer zo stoer en sterk.

Ik had snel gesprekken met mensen die daar in het team werkten. Ik kreeg een persoonlijk begeleider en had diepgaande gesprekken met ze. Het contact was zeker goed! Gelukkig had ik verder geen problemen waar ik ondersteuning bij nodig had, behalve dan weer een eigen woning krijgen. Ik had echt het gevoel dat ik serieus gesteund gesteun werd.
Na zes maanden kreeg ik weer mijn eigen woning. Ook weer door het Droombankje. Nu zit ik weer op mijzelf en begint alles weer te lopen. Ik werkte in de horeca dus dat was al even moeilijk. Nu dat weer open is, werk genoeg.

Ik ben iedereen bij het Droombankje zeer dankbaar voor wat ze voor mij gedaan hebben. Ik kreeg daar echt de ruimte om compleet even in te storten en weer op te bouwen. Je werd overal gesteund door mensen die er ook echt voor je waren. Dat geld zeker ook voor de medebewoners. Iedereen was op zijn manier onderuit gegaan, maar niet zoals ik altijd dacht. Ik dacht altijd dat daklozen mensen waren met alleen maar alcohol en drugsproblemen, die het gewoon zelf hadden veroorzaakt. Ik heb nu op de harde manier geleerd, dat ik dus echt compleet fout zat met die mening. Dat is echt niet zo. Er zijn ook ondernemers, mensen met goede opleiding en banen, die door hun eigen omstandigheden ineens op straat staan.
Zonder het Droombankje had ik het niet gered. Dat durf ik wel te zeggen. Je gaat niet bij vrienden blijven. Die hebben hun eigen gezinssituatie en zitten niet op mij te wachten. Daar heb ik niks te zoeken. Dat is de hoek waar ik mezelf neergezet had.

Het is een zeer nobele organisatie, die het net even wat anders aanpakken. Menselijker, warmer, echt op jou gericht. Echt geweldig.
Ik draag ze een zeer warm hart toe en als ik ze kan helpen, dan zal ik dat zeker doen. Ik weet inmiddels hoe het is om zo te zitten.
Hoe raar het ook klinkt. Ik ben blij dat dit mij is overkomen. Je staat weer met twee voetjes op de grond en gaat toch anders in het leven staan. Niet zo snel meer oordelen over mensen.
Chapeau Droombankje!
Ga zo door!