Na twee hele nare relaties werd ik thuisloos. Behalve mijn oma had ik niemand. Geen vrienden die wat voor me konden betekenen en ook geen familie. Ik wist niet waar ik moest beginnen en ik maakte me zorgen waar ik zou eindigen. Maatschappelijke opvangen staan niet bekend om hun warmte of veiligheid vooral niet voor de dames. Maar alles was beter dan op straat leven. Ik hoorde over het droombankje via het DAK. Ik was er niet erg enthousiast over. Veel gevoelens kwamen daarbij kijken angst, verdrietig en zelfs de dood leek beter.

Tijdens het intake voor het droombankje zag ik Angelique haar warme blik en liefde volle stem vertelde me dat alles wel goed gaat komen haar ogen gaven me het gevoel dat ik haar wel kon vertrouwen en dat zij mij sowieso niet op een nare plek zou plaatsen. Sinds dien heb ik dankzij haar en haar medewerkers (mijn begeleiders en gastvrouwen) een liefde volle familie en zo ben ik ook gedurende mijn verblijf behandelt. Eerste periode was wennen. Ondanks mij negative gevoelens, tegenstribbelen, depressiviteit en geen begrip voor bepaalde regels etc hebben ze me geholpen en begeleid met de juiste hulp. Ze hebben in mij veel liefde, tijd en geduld gestopt. Tot dat ik nu een eigen huisje heb. En dankzij het droombankje ook geen nieuwe trauma’s voor het eerst alleen maar mooie herinneren en hoop. Ik zou ze voor altijd in mijn hart dragen en ik zou niet weten hoe ik het droombankje moet bedanken.